SAS4

Tepat 9 malam, usai solat Isyak, Wirdah memegang handphone di tangannya. Masih lagi berkira-kira samada mahu menelefon lelaki itu ataupun tidak.
‘Hemmm, nampaknya aku yang beria-ia nak call mamat ni. Mamat ni tak kesah ke dengan siapa dia bakal berkahwin? Siapa bakal isteri dia?’ gumam Wirdah sambil ibu jarinya terus menekan nombor telefon Ahmad Sabran yang begitu mudah diingati. Pasti mahal harga yang perlu dibayar untuk mendapatkan nombor sedemikian.
“Assalamu’alaikum.” Wirdah menghulurkan salam dengan suara yang sedikit lunak. Takkan nak gunakan saura yang garang, bakal suami tu…
“Wa’alaikumussalam. Siapa yang bercakap, dan nak bercakap dengan siapa?” kedengaran suara seorang lelaki membalas dengan sedikit berlagu. Tapi Wirdah masih dapat mengenali bahawa suara inilah yang menjawab petang tadi.
“Saya Wirdah dan nak bercakap dengan Encik Ahmad Sabran. Ini Encik Ahmad Sabran ke?”
“Kalau bukan?”
Hish, ni memang macam kes pelanggan yang banyak songeh… “Tadi ada mamat yang dah terbakar tadi tu, minta saya call nombor ni.”
“O… mamat tu tadi memang dah tak betul sikit otaknya. Dah kena perasap tadi tu…”
“Habis tu saya bercakap dengan siapa ni? Bukan dengan Encik Ahmad Sabran ke?”
“Kalau ye?”
“Hish, loyar buruk juga ye awak ni. Atau awak memang tiga suku?” Wirdah mula hilang sabar dengan sikap lelaki yang menjawab panggilannya itu.
“Awak rasa?”
“Saya tak boleh rasa sebab lidah saya hanya kat dalam mulut saya ni.”
Tergelak besar lelaki itu sebaik mendengar jawapan Wirdah. “Betul, betul, betul.” Balasnya pula.
Wirdah melepaskan keluhan kecil. “Saya sebenarnya sedang bercakap dengan awak, kan, Encik Ahmad Sabran. Tadi dan sekarang ni. Awak mungkin ingin menduga sejauh mana saya akan bertahan melayan karenah awak yang biul ni.”
Sekali lagi tercetus kuat gelak lelaki yang masih belum mengaku siapa dirinya yang sebenar sedari tadi.
“Ehem, saya perkenalkan diri saya. Saya Ahmad Sabran. Panggil saja Sabran. Terima kasih sebab sudi dan rajin menelefon saya.”
“Awak tahu kenapa saya telefon awak ni?”
“Memandangkan anak dara yang telefon anak teruna, pastinya sebab perigi nak cari timba.”
“What!?”
“Wh..a..t…”
“Itu yang awak fikirkan?”
“Yup.”
“Excuse me. Please. Jangan nak perasan ye. If it’s up to me, I won’t even give you a call.” Sindir Wirdah dengan cuak.
“Kenapa?”
“Sebab saya memang tak nak jadi perigi yang cari timba. Dan kalau boleh saya tak nak mana-mana lelaki gatal nak jadikan saya sebagai isteri.”
“Tapi saya tak gatal. Doktor pun boleh sahkan yang saya tak ada penyakit gatal.”
“Ei… awak tahu kan apa maksud saya?” tanya Wirdah kebengangan.
“Okeylah. Habis tu, kenapa telefon saya?”
“Sebab saya nak tahu siapa lelaki yang bernama Ahmad Sabran ni.”
“Kenapa tak tunggu saya telefon?”
“Perlu ke? Jari saya ni masih aje boleh saya gunakan untuk dial nombor awak, jadi kenapa perlu saya tunggu awak telefon saya dulu? Lagipun, bukannya ada masa. Tempoh yang diberi cuma dua minggu.”
Hmm, fokus jugak minah sorang ni. “Okey, what do you want to know?”
Suasana senyap beberapa ketika. Wirdah mencari soalan. Sabran menanti soalan.
“Your full name, please?” Akhirnya Wirdah memecah kesunyian yang mula mahu menjalar.
“Ahmad Sabran Ahmad Idris.”
“Macam nilah, tell me about yourself.”
“Fuh, macam temuduga nak minta kerja lah pulak…”
“It’s a start, kan?”
“Baik. Saya harap awak tak bosan.”
“I’m all ears….” Tukas Wirdah.
“Saya, Ahmad Sabran Ahmad Idris. Dilahirkan 34 tahun yang lalu di Kuching, Sarawak. Status, belum berkahwin tapi bakal berkahwin sekiranya awak sudi terima saya dan sekiranya semuanya berjalan lancar. Adik beradik 4 orang. Saya yang sulung. Angah dan Alang sudah berkahwin. Anak buah 6 orang. Ucu masih belajar di UTP. Saya dan Ucu, lelaki manakala Angah dan Alang, perempuan. Emak saya seorang suri rumah. Bapa saya seorang askar pencen. Disiplin kami amat tinggi. Cita-cita nak jadi angkasawan macam Sheikh Muzaffar tapi tak kesampaian. Jadi saya pilih the next best thing, peragawan.”
Suasana hening. Wirdah yang mendengar setiap butir kata-kata Sabran, tersenyum simpul. Lelaki itu bagaikan sedang membaca testimony kerjayanya. Tapi ada sesuatu yang perlukan kepastian. Kata-kata lelaki itu yang terakhir tadi.
“Peragawan?”
“Yup.”
“As in modeling?”
“Iye…kenapa? Tak percaya?” lagaknya bagai dalam iklan CIMB pula.
“Hensem sangat ke awak ni?”
“Hei, the second most handsome man in the galaxy!!”
“Eiuhh, perasannya…”
“Tolong sikit ye, perasan saya bersebab.”
“Sebab?”
“Sebab saya adalah anak kepada the most handsome man in the galaxy.”
“O… kiranya bapa borek anak rintiklah ni.”
“Betul, betul, betul.” Akui Sabran tertawa kecil. Dah dua kali dia menggunakan skrip popular Upin & Ipin. Mesti dia sukakan rancangan itu.
Eii, tak sangka ada jugak orang yang perasan macam ni… Wirdah menggeleng-geleng sendiri.
“So, awak selalunya jadi model apa?”
“Seluar dalam.” Selamba lelaki itu menjawab.
Ha???